skip to main |
skip to sidebar
حمایت حرفه ای
- تنهایی و انزوای حرفه ای قیمت گزافی است که پرداخته می شود، اما معلمین با تلقی راه های جایگزین به عنوان حدس و گمان،آگاهانه و خواسته، این بها را می پردازند. معلمین با پیروی از قواعد شخصی رفتار فرصت ارائه موفقیت خویش را به تأخیر می اندازند، و در عوض این اطمینان را به دست می آورند که آشکارا با شکست های خود رودررو نشده و تحقیر نخواهند شد.
- معنای فرهنگ فردگرایی آن است که اغلب معلمین به این که کار اصلی خود یعنی تدریس کلاسی را به تنهایی انجام دهند، بسنده می کنند. گاهی این امر به انزوا، تنهایی و محرومیت از حمایت عملی و اخلاقی منتهی می شود. اما روی دیگر سکه آن است که معلم از روشهای خاص خود به آنکه با کارشکنی همکاران حرفه ای خود مواجه گردد، بهره می گیرد. تعجبی ندارد که معلمین نسبت به این خودگرایی حرفه ای احساسی دوسوگرایانه داشته و آزادانه طریقه همکاری با معلم دیگر را در کلاس به خاطر احتمال بالای تنش،ناسازگاری و برخورد در آن، انتخاب ننماید.
- بخش زیادی از این موضوع البته، به مفهوم« انزوای تحمیلی» و بیش از آن به این بستگی دارد که مدارس به تشویق و تقویت همکاران، رفتار جمع گرایانه و پیشرفت حرفه ای بپردازند یا نپردازند.
- «به نقل از هارگریوز و میلر (1996)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر